Supoño que formar un equipo é máis difícil que preparar un proxecto. Porque un proxecto realízase sobre papel, sobre fotografías, sobre un mapa. Necesitábase un destino e ese xa o había. A día de hoxe supoño que tería chamado algún máis pero o número é tan importante como a calidade de quen vén, quen vai vivir contigo compartindo penurias e risas e momentos de medo. Da lista foron caendo José Ramón e Jorge, e logo Eva a nosa amiga médica. A cambio apareceron outros como Xesús, Luis e Pablo Teijeiro ou Andrés que regresaba a Perú entre certos receos por viaxar outra vez a un sitio xa coñecido e máis aínda para repetir unha ruta. Un proxecto con dous obxectivos: Neve e rocha.

Para a rocha xa tenteara a un que o sabe todo sobre o valeiro. A Salvador Muñoz, Salvi, que deseguida me deu un único nome para escalar ao seu lado, Roberto de Paz. Faltábanos un paracaídista e ao final quedámonos sen el. Si, un paracaídista deses que saltan ao baleiro seguindo a vertical dunha longa parede. Pero sabemos que deseguida caerán por aí e deseguida veremos impresionantes reportaxes nas revistas e videos publicitarios de marcas especializadas en deportes extremos. Porque este proxecto ten algo máis que unha viaxe. Con esta historia abriremos unha zona espectacular ó mundo.

 

Pero antes de cruzar o charco quixemos achegarnos a un lugar máis próximo. Jesús entretíñanos contando a súa vida que pasou por un montón de experiencias. Desa que vas sacando a contagotas. A dun tipo que o viviu case todo en situacións do máis distinto e ata das que saíron nos telexornais. Se lle contase algunha custaríalle crelo pero aí están as cicatrices que marcan o ter pasado pola vida e terlla xogado un cen de veces. Tal vez algún día non lle importe que o descubra un pouco. Só déixolle unha pequena anécdota. Imaxínense unha cova, unha sima de auga. Imaxínense un bo puñado de metros de profundidade, explorando con equipos de submarinismo. Pensen nun paso estreito onde quedas atrapado, que o intentas todo para saír e non podes; desfaste de todo o equipo menos do tubo que leva o aire á túa boca. Non o consegues e a túa vida escápase como se escapa unha cortiza dunha botella de cava axitada co aire envasado nos seus mínimos. Póñanse no lugar dun tipo que lle escribe nunha lousa acuática ao seu compañeiro unha sinxela pero brutal e desoladora palabra: "VAITE”. E esperas mentres o teu colega se vai sen querer irse, e intentas durmirte para que todo sexa tan leve como a caída dunha folla de papel. O teu corpo reláxase ata tal punto que aquela parte de ti que non deixaba moverte se desliza entre as poutas da natureza. Libéraste e sobes, e sobes compensando na medida do posible ata que xa non tes aire na túa botella e os últimos dezaoito metros son a pulmón ata que a túa cara sae da auga. Esa é xente con galadas.

 

Por iso, ás veces sinto que o destino me regalou amigos como Andrés ou Xesús e algún máis que agora están no tinteiro. Aqueles outros e aquelas outros que están aí de sempre. Ás boas e ás malas.

 

Jesús conducía o coche que nos levaba a cinco humanos a Pirineos. Conducía ou facía voar porque a autoestrada parecía máis ben unha pista de despegue pero aterramos en Aragón, engulidos por unha garganta de paredes verticais ata deixarnos no precioso val de Benasque. Jesús era o mellor guía que tiñamos despois de traballar nesta zona durante seis anos nos grupos de rescate da Garda Civil. Estou afeito aos Picos de Europa, ás súas paisaxes de vertixe e unha modesta altitude en comparación, que non supera os 2,650 metros. Pireneos gústame pola transición que hai do val á alta montaña, con longos bosques de abetos e ríos. Queriamos facer un par de tres miles porque a nosa viaxe a Perú era inminente e un par de días a esas alturas viríannos de perlas para aclimatar o corpo.

 

O Posets era o primeiro. Chegamos ás doce da noite a un aparcadoiro nun camiño de terra. Ceamos á luz da frontal, apenas durmimos e ás catro e media, en metade da noite erguiámonos para almorzar algo e empezar a camiñar. Algúns tiñamos experiencia en montaña e algún era case a primeira vez que cargaba unha mochila ás costas a cambio de abandonar por un momento unha vida cargada de estrés. Realmente José Manuel, ovetense recalado na Coruña, gozaba. O feixe de luz guiábanos polo sendeiro ata que o fixo o amañecer. No refuxio de Angel Orús José Manuel concluía a súa actividade mentres nós encarabamos noso primeiro tres mil pirenaico. A golpe de crampóns e piolet, glaciar arriba. Renunciamos ao cumio a douscentos metros en liña e a menos de cincuenta en desnivel. Púxose mal tempo, pechouse a montaña, non veriamos nada e a ningún nos comía non estar no seu punto máis alto. Baixamos e recuperamos a José Manuel que nos deixou unha anécdota moi simpática e que corroboraba o que Jesús nos contara da pouca empatía dos gardas do refuxio.

 

- Hola, ¿está abierto el bar?

- El bar abre cuando yo acabe de fregar y seque el suelo.

 

O val devolveunos a un claro de sol que para nada facía imaxinar o que en menos de media hora nos caería enriba. Saímos dun tres mil en busca do máis alto e do seu refuxio, onde o seu garda Antonio é a antítese dos que acababamos de coñecer. Ás sete da tarde o mal tempo caeu tan de golpe como cae un salto de auga que aquí se converteu en neve. Unha focha abriunos o maleteiro do coche en marcha do que comezaron a caer unha boa parte dos nosos cachivaches que entre risas e preocupación vimos esparexidos por unha estrada que non tiña saída. Jesús íanos abrindo a pegada ata o refuxio e en apenas corenta minutos sentimos a calor na súa porta e a amabilidade de quen o garda. Hai que recoñecer que a amizade serviu para acomodarnos nun bo lugar e a que as dúas noites que pasamos alí a casa invitounos a licores e a quedar sós ata as tantas escoitando historias de montañas e rescates. Un luxo.

 

O Pico Aneto, con 3.404 m.s.n.m é o máis alto dos Pireneos. Saímos cedo pero tarde para alcanzar o seu cumio e que as condicións da neve fosen as mellores. Subimos as primeiras ramplas zigzagueando como se fai para superar do xeito menos canso os longos desniveis. Ía moito frío e na primeira hora seguían caendo finas folerpas de neve que nos golpeaban a cara como finos cristais. Ás veces, o Pico da Maladeta descubríase e ocultábase tan rápido como o tempo que levaba sacar a cámara de fotos polo que desistín de intentar fotografialo, centrándome só nalgunha escena da nosa ascensión. Superamos o primeiro e longo desnivel e afrontamos o segundo cun ceo que empezaba a abrirse pero que mantiña ese aire cada vez máis cortante. Estabamos por fin ao pé do glaciar do Aneto. Sempre quixen verme aí e remonteino cunha enorme ilusión. Jesús, Sara e José Ramón ían diante e eu viña pendente de José Manuel que se demorara. Descendo e fágolle unha pregunta tallante:

 

- Te ves bien para subirlo? Necesito que me des una respuesta sincera.

- La verdad es que no – contestó.

 

Botei unha carreira a tres mil trescentos metros de altitude glaciar arriba, coma se quixese bater o record dos cen metros lisos. Parei e respirei. Botei outra carreira e alcancei a antecima do Aneto con Jesús, Sara e José Ramón. Había un bo número de xente que queda aí porque non se ve capaz de superar unha fina aresta de xeo e rocha que chaman "O paso de Mahoma" con un baleiro que supera os 200 metros a cada lado. Con Xesús e Sara os barcaleses si o fixemos, sen fazaña de ningún tipo porque non o é pero mentres nos miraban dende o outro lado, nós acariciamos a enorme cruz do cumio. José Ramón e eu fixemos a foto como os primeiros barcaleses do Aneto e Jesús e eu tivemos a nosa foto, pensando que en breve, mentres se publica isto empezaremos a viaxar cara aos Andes buscando outros cumes o dobre de altas e con unha dificultade non apta para cardíacos. Ás veces algún dime se non me canso de viaxar a Perú e as montañas de Vilcabamba.

 

Outros desenvolven o seu proxecto de conquista na Himalaia, eu, de momento, sigo na segunda Cordilleira máis alta do planeta e vou escalar unha das súas montañas máis difíciles, o Pumasillo.

 

​