ARDEIRO
A tarde xa caera completamente e as farolas iluminaban tenuemente a rúa. O mostrador de madeira estaba baleiro de clientes, sen colas nin quendas, sen máis espera que a última hora para pechar a porta ata o día seguinte. Estaba só, de seguro que sentíndome encerrado e pensando nun futuro tan soñador como improbable; e nesa fantasía o meu interior procuraba o lado bohemio que compensase aquela sensación. Estaba rodeado de revistas e libros que contaban historias e de bolígrafos que quizais, aínda que breves como un microrelato, estivesen esperando a que alguén escribise a súa con eles.
Vino achegarse. Antes de que os seus lentes cruzaran o limiar da porta, facíao o seu bigote. Despois do saúdo educado chegou un feixe de adxectivos tan cualificativos como endiañados.
Era o fol do viño cuspindo pornografía pura, semellaba a reencarnación propia do maldizer dun Afonso Eanes que sempre imaxinei fraco da fame pero que agora tiña unha simpática e doce barriga debaixo dunha camisa de raias.
Ás veces viña comprar algún dos seus poemarios e raro era que non me dixera a mesma frase.
- Son o meu mellor cliente !! A cona, se non é por min non vendo un libro.
De Ardeiro eu non era o seu amigo nin tampouco un descoñecido. Por moi longo que sexa o camiño da vida os amigos que se deteñen a escoitar a voz perdida sonche ben poucos. Era un veciño que na casualidade dun encontro agasallábame unha parolada.
- Vinche o outro día uns portaretratos aí abaixo.
Baixamos xuntos os tres ou catro banzos para adentrarnos nun mundo de estilográficas e complementos. Alí estivemos e alí vin o poeta cando xa sabía que o cancro viaxaba polo seu corpo aínda que non foi o culpable do derradeiro alento. Aqueles portarretratos tiñan un estilo antigo, un vintage como se di hoxe en día. Mirabaos, pensaba na imaxe que iban a habitar detrás dun sinxelo cristal. Levou dous. Falamos un pouco, adicámonos un par de chistes e marchou.
Volveu en dúas ocasións máis, e a sorte de ter un comercio de libraría para nós sós, para ter un breve tempo de intimidade literaria.
- Cando máis me gusta escribir é de noite. É a mellor hora para as miñas musas – contoume.
- Atopei nunha revista un artigo que escribiches de Pablo Neruda e como agora estou a ler os seus vinte poemas de amor e outros tantos da súa obra, ¿non che importa poñerme unha dedicatoria nestas fotocopias? – preguntei.
- Home, claro que non. Neruda é exquisito.
Vin marchar a Pepe con varios portarretratos aqueles días. Non tiña dúbida que o bardo estaba a xuntar recordos porque dalgún xeito, nas súas verbas e na súa ollada, percibín que el sentía que o frío e a néboa do Val de Barcala podía caer sobre a súa alma como unha sombra e outras presencias. A nosa última conversa foi no parque infantil do Coto, sentados nun banco, como un pai e un avó.
- Iria é moi bonita, con eses rasgos tan exóticos que ten - dixo contemplativo.
A nena é moza, coma un xardín no tempo.