A agua ferve no cazo. Apago a vitro. Non son moito de café, algunhas veces. Nas tardes de inverno, despois de xantar, gústame preparar unha infusión. Cae o líquido no interior da taza, é de cor bermella coa alegoría dunha marmota caracterizada de alpinista. Merquei dúas en Chamonix para os meus rapaces pero gústame beber dela, alúgollas por unha morea de bicos. O sobre de menta póleo empápase e unha pequena nube de vapor chega co aroma da herba ata o meu nariz. Agardo un pouco, xogo co sobre para que libere toda a sustancia e retiroo. Son xeneroso con catro cucharadas de azúcre. A casa está tranquila, escoito o cativo falar cos xoguetes na súa habitación e a nena, que xa se fai moza, empezou cos deberes.

​

Profundizo no interior da taza, revolvo o azúcre e sigo coa mirada o pequeno remuíño que se forma semellando que do fondo xorden os recordos. De pequeno xoguei ó fútbol e nunca escoitara falar a ninguén de escalar montañas. Falábase de pescar no río. Todos íbamos de pesca, o primeiro equipo mercoumo meu pai con doce anos no bazar de Freire a cambio de boas notas no curso escolar, pero nunca fun un bo troiteiro. Aquelas tardes no río Barcala ou no Tambre, perdíanseme nos infrutuosos intentos por capturar a mellor peza, sen embargo, compensaba o sentimento da amizade e o intercambio de proxectos para o futuro dunha pandilla de nenos a punto de entrares na adolescencia. As veces reclamaba a miña atención o son que levaba o río deixándome prender por el. Soñaba navegar por riba daquelas correntes, imaxinar como aquela auga embravecida nalgún treito, salpicaría a miña cara facéndome saborear a aventura e que ese río me levaría a percorrer e explorar lugares lonxanos.

​

Como futbolista podía saír algunha xogada desas que chaman de chiripa, pero acabeime decantando pola portería porque ahí un podíase arrebolar polo aire para deter un tiro certero a gol. Era diferente a sensación. Había certa acción entre as dúas pedras que sinalaban a portería. Os rapaces de Vilachán non sabían o que era estar debaixo dos paos e esa ausencia de travesaño, tamén conseguía discusións entre nós de si o balón fora alto e os porteiros non lle chegábamos ou pasábanos por un lado da man ó que deseguida berrabas ¡alto! ou ¡poste!

Normalmente o resto dos rapaces non che felicitaban pola acción, por aquela extraordinaria estirada para interceptar o esférico; ó contrario, apurábanche entre berros para que soltases a bola e iniciar eles o seu camiño cara a gloria do gol. Xogábamos en Campos, na leira do vello e pechado aserradero. Aquela leira tiña unha pendente que sempre favorecía a alguén. Hoxe son edificios. Aquel aserradero era un cuartel xeral. Os vellos túneles onde se acumulaba o serrín da madeira cortada, convertéronse en pasadizos que iluminábamos con anacos das velas que quedaban das procesións de Semana Santa. Eramos os donos daquela fortaleza. Tamén había rapazas, pero non se lles daba tanto poder, en cambio facíamos todo o posible por chamar a súa atención para que se sentiran princesas daquel castelo de teito derruido e maquinaria oxidada. No verán baixábamos ata o río, a balsa de Refoxo, onde pasábamos tardes enteiras de baño e pleno contacto cunha natureza moi próxima. Tamén xogábamos no pequeno monte das Carballeiras. Cazábamos rás nun pozo que había nas leiras preto da casa da Americana onde unha morea de cans entrenados ladraban coa nosa presenza. Facíamos un burato e enterrábamos tesouros de canecas, de chaveiros, de calquera cousa que significara algo para nós. Incluso facíamos un sacrificio depositando, nunha vella caixa de latón convertida en baúl, algunha moeda por aquilo de darlle un extraordinario valor ó tesouro.

​

Vivíamos pequenas aventuras de cativos. Recordo unha tarde de sábado na que todos collemos as carteiras da escola para convertelas en improvisadas mochilas de montañeiros. O obxectivo era explorar o monte de Zas ata Covas. Hoxe sóbranme mochilas. Son acolchadas, técnicas e adaptadas a cada actividade. Unha vez vin a uns escaladores na tele, tiña catorce anos. Os mosquetóns tintinaban e a corda era de un extraordinario e fermoso colorido. E todo iso movíase por un mundo de rocha, de neve. Por un abismo incrible que me chamaba.

​

“Nada é tan poderoso como a atracción do abismo”. Xulio Verne.

​

¿Queren saber o que se sente?

 

​