Descoñezo se vostedes son dos que xogan á lotería. Eu si. Afago facelo. O peor de todo é que son consciente de que toca e o mellor de todo é crer que un día vai tocar. Non teño nin idea que día sucedeu. O máis que podo é facer un cálculo sobre a data porque hai uns anos todas as fotografías que realizaba eran en diapositiva e a era dixital non me chegou ata o 2008. Como non son dos que se moven demasiado pola xeografía, afago escalar e a vivir aventuras preto de casa. E iso facíao moito no viaduto que cruza a desembocadura do Tambre na Ría de Noia. Pasabámonos tardes alí, debaixo daquela ponte. Pareciamos ata esmoleiros. Andrés dedicáralle unas cantas horas para preparar aquel alicerce de vinte e tres metros para escalar, pegando pedras, con sikadur.

 

Agora, sen os permisos correspondentes por suposto, fixémolo aquí uns cantos elementos da vertical. O Fadeville e eu andamos ansiosos unha boa tempada para ver como avanzaba a construción da ponte da circunvalación barcalesa. Por dous motivos, o avance da obra e a altura que lle ían a dar para salvar o desnivel do río Alvariña. O río de Nantón para que nos entendamos máis. Xa lles digo que ten dous metros menos que o de Noia. Vinte e un por se non queren volver atrás no texto para facer contas. Iso sen o tramo final que lle deixa uns catro máis. Pero non está mal. Nun par de horas pódense facer moitos metros de escalada e variando a dificultade.

 

Entoando o “mea culpa”, non o damos finiquitado cun par de vías de escalada que lle tocan e caben a maiores con saída ás varandas. Escalando por un bo esborralle. No viaduto da Ría a xente afai pasear os domingos pola tarde. Lembro unha na que unha vez completada a vía co teito incluído, saín tirando de brazos e a golpe de lanzamento ás varandas, xusto no momento que dúas paisanas daban a súa tranquila camiñada ata que sorpresivamente aparecín eu do vacio. Xa poden imaxinarse a súa reacción. Chamáronme de todo e pedíronme que por favor non me caese. Que me agarrase ben. Eu, unha vez que pasei á beira da beirarrúa díxenlles que respecto diso non tiña intención algunha. Foi un momento simpático e a día de hoxe as xentes de Pontenafonso están máis que afeitas ver como o persoal tírase facendo un salto desde pontes, ou o imbécil, que deses abundan dentro dos saltadores, créndose os reis do abismo. Seino porque tirei a uns cantos moitos durante tres anos.

 

Xa lles expliquei que son dos que afán xogar á lotería. Unha vez fíxeno na materia líquida. Tambre desbordado abaixo. En Pontemaceira. Na Ponte Vella. Un dos sitios máis bonitos para beberlle uns litros ao río e case, case quedar sen alento no empeño ou na fortuna daquela fría tarde de xaneiro. Gústame escalar só, non sempre, aínda non fixen nada importante pero fareino porque se que iso chegará á miña vida, como outras cousas. O malo é o tempo que pasa. Tal vez necesito aprender a viaxar máis rápido ou que alguén me axude. Antes de dispoñer dun pouco máis de pasta facíao cun aparello que se chama Shunt, coñecido no ambiente como Pato. Moi útil para unhas manobras pero non apto para autoasegurarse porque a súa resistencia limítase a 400 kg. Co bicho ese fixen algunhas verticais e a das pontes unas cantas veces. Catrocentos quilos son bastantes pero o meu pobre peso nunha caída de seis metros pode xerar o dobre. Sicológicamente axudaba moito á hora de escalar. Iso, sicológicamente. Fai tres ou catro anos compreime o Só Aid, outro aparatito que está homologado para escalar en solitario.

 

A ponte de Noia converteuse case no meu espazo. Hai anos non había moito tempo libre e quedábame preto. Comíalle ao reloxo ata media hora escasa con tal de facerme un par de longos de corda. Como lles dixen, chegueime a ver como un esmoleiro alí debaixo. Saben cal era a miña necesidade? Pedía tranquilidade e alí atopábaa. No meu retiro vertical dedicábame a subir e baixar unas cantas veces o alicerce. Cando roubaba tardes para a miña só sempre reservaba media hora ao final da tarde para sentarme a contemplar a desembocadura. Cursimente contareilles que moitas veces as tardes eran moi fermosas. Recordo dous entre todas as que vivín alí. Nunha, o meu romanticismo atrapouse pola mestura dos distintos matices que a cor alaranxada do sol deixou no seu cenit, reflectido sobre a ponte e a paisaxe dunha Ría en perfecta calma despois de varios meses de tormenta. A outra tarde foi unha que quedara con Andrés para escalar, acordando que nos veriamos alí. Cheguei como media hora antes. Deixei a miña mochila e a corda ao pé do alicerce da ponte e achegueime ata a beira da Ría. Carguei unha pipa con tabaco Borkum Riff e aroma a cereixa. Fumei sosegadamente mentres me abandonaba á contemplación. Sen engadidos e xa me entenden. Bo, flipaba igual, coa contorna. Cando terminei deime a volta e mirei o alicerce, de abaixo cara arriba. Observei a vertical e as súas pedras pegadas con sikadur. Levanteime e superei o desnivel da beira ata o alicerce da ponte. Abrín a mochila, saquei os meus pés de gato e o meu arnés coa bolsa de magnesio. Pechei a mochila e aparteina coa corda recollida tal e como viña cara a un lado. Aquela tarde tiña ganas de xogar á lotería. Só tiña un número, o vinte e tres e esperábame arriba. Non pensei en nada. Creo que nunca conseguín deixar a mente tan libre. A vía ten unha dificultade mantida en cada paso, na escala de dificultade, de 6a+. Pero ese quizá non era o inconveniente. Un 6a+ non é fácil precisamente nin nada extraordinario tampouco. Tiña bo nivel naquel momento e se te moves ben en escalada debes superalo sen excesivo esforzo. O quid eran as piedrecitas que estaban pegadas ao cemento. O quid é que en ocasións, algunha que outra pedra déranos o susto despegándose do cemento e, mentres nós quedabámonos colgados da corda, o morrillo que fai de diminuta presa para as nosas mans e apoio para os nosos pés, chegaba ao chan antes de que a nosa boca terminase de liberar o primeiro dunha serie de tacos. Escalei tranquilo, sen abafos. Nin me acordaba da corda. Só que non podía caerme. Cando levaba quince metros mirei cara abaixo e cara aos lados, para verme consciente do que estaba a facer pero asegúrolles que estaba a gozar. Nos pasos máis complicados e de agarres máis diminutos concentrábame máis, sen que a distancia que gañaba respecto ao chan fose un problema. Gozaba e non me importaba nada cal fose o final.

 

Estaba a facer algo que me levaba un tempo roldando na cabeza. Quería escalar en só integral. Free sikadur. Amolábame máis a idea de caerme porque non superara un paso, porque non estivera á altura sicológica do que estaba a facer a que se me despegou unha das pedras. O último agarre é sen dúbida o máis eufórico, se se chega ao claro, e por suposto cheguei, se non fose así non creo que puidese escribirlles nada disto. A final de contas o porrazo tería que ser curioso. Cando cheguei á reunión permitinme o beneplácito imprudente e vanidoso de gritar antes de ancorarme a ela. Como quen se cre gañador sen cruzar a liña de meta. Pensei en seguir polo teito ata a varanda da ponte. Completase entón algo realmente bo. Levaba o meu arnés nesa previsión, para asegurarme á reunión mentres non me quedaba outra que esperar a que chegase o meu socio para subirme a corda. Non esperei máis ben nada porque co meu berro xa estaba el asomando o fuciño polo carreiro. Non parou de botarme a rifa desde abaixo, sobre todo no momento que viu a madeixa de nylon coa mochila apartadas, aparcadas, afastadas de min nun espazo oculto ao que nunca chegaría mandandoa dende enriba. Xa o vía, xa me vía alá arriba sen corda pero ao vela no chan todo multiplicouse. Cando tivo que escalar para subir a corda fixo outro tanto na reunión mordéndome a orella. Rifa de colgados.

 

 

Aos meus oídos, con todo, chegaban sons diferentes, posiblemente atopados musicalmente, porque por unha banda escoitaba AC/ DC e a súa Higway to hell. Un rock and roll de adrenalina e, por outro, a música romántica de John Barry coa imaxe na miña cabeza de Meryl Strep e Robert Refford en Memorias de África. Cousas do baleiro supoño ou de xogar á lotería. A ponte de Cobas é igual, un par de metros menos alto pero non me importa moito o número.