Creo que nalgún intre da nosa vida poñemos unha banda sonora que escoitamos nesa parte, case impenetrable ós demais, a que chamamos interior. Cando transcorren algunhas pasaxes que marcan un episodio da nosa existencia, as veces, aparece unha música subconsciente que acompañará no recordo ese tempo especial de amor, de dor, de esperanza, de ilusión, de paixón ou de todo o contrario.

​

Desde Les Houches non se ve o Mont Blanc pero estamos xusto debaixo del.

​

José Ramón e eu levantámonos as oito para almorzar mentras Pablo apura ata a último minuto o sono ou a disculpa para quedarse só na tenda media hora máis. O infiernillo quentou o leite mentres lle metíamos o estómago un par de pezas de froita. A cociña do camping non era ninguna maravilla. A encimera poderíase designar a unha morea de bloques que, sen dúbida, pertencían a inacabada obra; unha mesa de praia e algunha que outra vella banqueta de dudosa resistencia constituían o resto do humilde mobiliario. Todo aberto o aire, con teito rústico de madeira e arquitectónicamente acorde coas construccións da zoa, ou alomenos imaxinábamos o conxunto unha vez rematado o traballo. Aberto e frio sí, pero metidos de cheo na paisaxe alpina. Cando Pablo saeu da guarida eu estaba facendo un par de fotografías, levado polo delirio artístico da imaxe. Tal vez andaba arrastrado seguindo a figura de Galen Rowell, un dos mellores fotógrafos de montaña xa finado. Decía Rowell que él buscaba a luz perfecta e despois algo terrestre que se adaptase a ela. Eu ollaba polo visor da Sony, intentando axustar a velocidade de apertura do diafragma ós niveis da luz da mañán, ata que atopas ese segundo máxico e preciso no que accionas o disparador. Xogando a ver donde outros miran. Esa é unha das pequenas diferencias entre unha fotografía normal e o intento de acadar algo plausible. Alí estaba eu, no meu xogo, sumido ante a beleza do lugar, románticamente rendido e encerrado nos pensamentos, axeno a todo ata que os berros de Pablo, apartándome do ensoño, me reclamaron para discutir o que deixáramos pendente da noite anterior respecto si subíamos esa mesma mañán.

O debate instalouse. Tirar para arriba ou seguir os plans establecidos. O servicio meteorolóxico de Chamonix é o máis preciso do mundo ata o punto que todas as expedicións o Everest, no Himalaia, seguen os seus pronósticos. A mañán non estaba nada católica e as prediccións para o macizo do Mont Blanc eran dunha ventá de bó tempo para tres días a partires do martes. A idea era adicar o día de hoxe a coñecer Chamonix e afloxar a carteira pagando o billete do espectacular teleférico que te deixa na aérea Aiguille du Midi.

​

​

O ánimo de Pablo para non perder tempo foi primordial. O circo nicrariense recollía un día antes a súa carpa de cor laranxa para levar o espectáculo a outro lugar; cos seus equilibristas e paiasos, porque arrincar o sorriso sempre o conseguimos. Preparamos as mochilas e non quedaba outra que, como tantas veces, cargalas ó lombo. Pois iso, ó redor dos vinte kilos.

O dous primeiros desniveis a salvar non supoñían demasiado esforzo a excepción dos vinte e catro euros do teleférico e os catorce do tren cremalleira. O ambente montañeiro era moi bo as dez da mañán en Les Houches, mais polas pintas semella que somos os únicos que vamos cara arriba porque case todos levan mochilas para excursións dun día. Estamos un pouco amontoados na cabina. A operadora da o visto bó e péchanse as portas. ¡Esto móvese! Non era a primeira vez que subía a un teleférico pero sempre teño a mesma sensación, a mesma que cando subo a un avión: a aventura, a viaxe, voar. “Cupiditatis ductus ascendi”, conducido polo desexo de elevarse, dixo Dante Alligieri.

Na perceptible sensación de elevarse no aire soltamos admiracións sobre a paisaxe. Entre o anterior, unha pequena e simpática conversa coa operadora e comentarios varios entre nós, fixeron curto o percorrido. Quizais demasiado curto, as portas ábrense. Todo está preparado para o turismo invernal. O teleférico deixanos na cabeceira dunha das múltiples pistas de esquí que se espallan a un e outro lado, cos seus remontes dende o val e aquí, donde nos apeamos, un restaurante co plato do día a moi bo prezo, dígollo de verdade, once euros con cincoenta. A tan so douscentos metros está a pequena estación do tren cremalleira. Quitamos os billetes de ida e volta intercambiando un par de comentarios discordantes a propósito da beleza, non do lugar neste caso, senón da muller que despachaba na estación.

​

​

Volvendo o sitio en cuestión fago un rápido percorrido visual. A ubicación é privilexiada para a contemplación dunha paisaxe salpicada de ríos e regatos que se precipitan ata os vales, bosques e montañas limpas de neve que dan paso no estío a diferentes e extraordinarias tonalidades de verde. Pequenas poboacións de casas de madeira que conceden armónicamente unha pincelada humana a esta parte da natureza. Sinxelamente todo é fermoso. Nembargantes, si algo retén a ollada neste lugar é o Glaciar de Bionnasay, dominando todo e tan presente a partires de agora. O que vemos é o final, onde remata, comido no tempo ou no quencemento da terra, porque a pegada de onde chegaba ata onde chega ten preto dos trescentos metros de separación, deixando ver a cambio o inmenso traballo da erosión.

​

O tren cremalleira achégase, debullando coa roda dentada cada unha das fendiduras da vía e pechando o seu percorrido. É de cor verde e teito crema. De moderno nada pero moi acorde co sitio, nostálxico diría eu. Contemplando esta estampa, posiblemente a musiquiña que debería soar agora no subconsciente sería do estilo tirolés pero a verdade é que me veu a dun grupo británico de 1966, The Troggs, de breve popularidade pero cun par de cancións inmortais. Neste caso trátase de With a girl like you. Subimos, entregamos o ticket. Verdadeiramente é nostálxico. O tempo detense nos bancos de listóns de madeira e na súa disposición, donde tan só a presenza moderna do vestiario na xente, mochilas e material técnico de montaña, alónxanos dun pasado recente ante o cal, un anacrónico e romántico como o que lles escribe, deixase atrapar por ese tempo pasado para facer un efímero e curto viaxe o corazón dos Alpes.

En apenas quince minutos o tren remata o ascenso. Xa non queda outra que comenzar a camiñar e restar metros por un caótico mundo de rocha moi rota. Xusto agora comenza a nevar o que fai necesario equiparse de maneira axeitada. Por dúas veces mirei inquisidoramente a Jose Ramón para que me verificase as prediccións meteorolóxicas e nas dúas veces dixo que a ventá era a partires de mañán, que hoxe o tempo iba a ser malo por riba dos mil cincocentos metros. Unha densa néboa cúbreo todo a nosa esquerda mentras que o outro lado, por intres nos que se disipa, comprobamos as verdadeiras dimensións do Glaciar que descende dende os cumios. Este iba a ser o noso inicio e tamén o remate, porque o cumio dunha montaña conséguese cando chegas abaixo, cando estás de volta e podes contalo. Do contrario, se te quedas ahí na perennidade dos xeos, independetemente de que alcances o punto máis alto ou mesmo sen lograr o teu obxectivo, exhalarás o derradeiro alento sobre un escenario grandioso.

​

​

A primeria parte da escalada o Mont Blanc pola vertente do refuxio de Tête Rousse non me resultou moi atractiva, tendo en conta claro, que non había maneira de albiscar unha miga de paisaxe por mor da néboa. De seguro que si fose doutro xeito algo cambiaría o conto. Camiñamos por unha inmensa pedreira de rocha negra, que de non ser pola cor, me recordaba a aproximación o corredor norte no Nevado Choquezafra en Perú. A verdade é que non me gustou nada e so disfrutei deste comenzo nos pasos que eran un pouco máis expostos e cubertos xa pola neve e o xeo. Son pequenas travesías na rocha protexidas cun cable para asegurarte co arnés. Pero non o fixemos. Nevaba bastante, o propio sería deterse e equiparse cos crampóns, pero sen presumir de expertos ou de posuir algo de experiencia non quixemos perdelo tempo. Estos cables están dispostos, desde logo para todo o mundo, pero sobre todo para os guías que se moven con clientes inexpertos, porque os cumios tamén se poden mercar; ainda que os cartos na montaña non valen nada si un non está preparado para vivir certos riscos ou o nivel das circunstancias.

​

Empezamos a ver carámbanos na rocha. Son colmillos que medran con auga e frío. Alguén soplou abrindo un buratiño nesa persistente néboa e poidemos ver Chamonix alá abaixo. Apresureime para sacar da funda a cámara de fotos e capturar a imaxe nítida destas pequenas agullas de xeo con un Chamonix difuso o fondo. Non sabíamos o camiño que nos quedaba pero intuíamos que sería pouco porque xa entramos na neve de cheo, estábamos a cruzar na parte máis baixa o Glaciar de Tête Rousse que da nome o refuxio.

Estaba a tope. Propuxen tentar durmir alí, o quente, respirar e disfrutar do ambente alpinístico, así que dirixinme o interior mentras Pablo e José Ramón agardaban fora. Atendeume unha muller rubia que me dixo que imposible, que sin reserva nada e que xa veía como estaba aquelo. Debeume de ver cara de galán de telenovela porque deteuse a observarme, propúxome que si lle decía algo bonito ó mellor tiña sorte. Díxenllo, vaia si llo dixen, no meu mellor francés. Pero éramos tres cos dous que estaban fora. Daquela a durmir a neve.

​

​

Donde quedou a tenda instalada e do frío que facía xa o expliquei acompañado de Tarika e o seu “Allô cheri”; do que custa derreter un pouco de xeo e do cara e cómoda que pode ser a auga embotelleda tamén. Xa metidos nos sacos tomamos un paracetamol, bueno a Pablo deillo eu porque estaba tan pechado que só se lle podía ver pouco máis que o nariz e a boca dando pé o chiste fácil e as risas. Él tomouno para contrarrestar un pouco os efectos da altitude, José Ramón a verdade que non sei moi ben o motivo, ainda que a sua cara empezaba a ser un poema e eu porque os cambios de temperatura aféctanme enseguida. Eran as sete da tarde e fun o primeiro en quedar durmido.

​

José Ramón levantouse as tres da madrugada para facer un pis o que supón alporizar o galiñeiro entre o abrir da cremalleira do saco, encender a lanterna frontal, caerlle enriba dos pés a un sufridor, a doble cremalleira da tenda e os berros que atravesan a fina tela porque fora fai un frío de carallo e saíde a mirar esto, que bonito, está todo despexado. Sí en tres horas xa o vemos pero cando sexa de día. Acaba pronto e pecha esto.

Efectivamente, a vista que conceden todolos puntos altos sempre é fascinante pero aínda o había de ser máis.

José Ramón, que andaba animado pola vexiga, foi o primeiro en saír as seis da mañán e volveu a berrar aquelo de tendes que ver esto. Eu, como o sono xa o tiña ben despachado deixeime asomar pola porta da tenda para corroborar que o que dicía estaba no certo. Da neve da alta montaña o verde do val. Estabamos nun magnífico balcón. Volvín dentro e abrigueime, disposto a saír para fotografíar aquelas panorámicas. Ver a Aiguille de Bionnassay e o comenzo do Glaciar foi o que máis me impactou. Despois levei a ollada ata Dôme du Gôuter. Empezaba a escalada propiamente dita.

​

Os grupos de alpinistas comenzaban a desfilar cedo cara arriba. Nos empezamos con un desayuno frío a base de chocolatinas de cereais e abandonando a idea de quentar auga para facer un café. Optamos por recoller axiña o circo e prepararnos para saír canto antes, aproveitando as primeiras horas da mañán atopando desta maneira as mellores condicións da neve e do xeo. En Tête Rousse equipámonos con todo o necesario. Encordámonos, unidos como chourizos, con unha separación de tres metros entre cada un de nós de tal maneira que si alguén cae o resto deteña a caída tirándose o chan e espetando o piolet. A técnica é sinxela pero si falla a cadea caemos todos. O piolet na man, a mochila sempre o lombo e a corda sobrante enrolada o hombreiro.

Os crampóns pinchan no xeo facendo un son rítmico a cada paso. O silencio, o son metálico dos mosquetóns e dos piolets, a respiración, forman parte da beleza na escalada a unha montaña fermosa. Falamos pouco e camiñamos amodo, adaptándonos a altitude e hidratándonos continuamente a pequenos grolos, aprendendo do erro que tivemos a máis de cinco mil metros no Choquezafra. Alí teríamos que ter bebido máis; sabíamolo pero semellaba que un non podía deterse a perder un minuto o que me levou a enfrontamentos. Síntome moi ben, tanto física como mentalmente. Estou disfrutando da paisaxe, da escalada e sobre todo de algo que enriquece o meu interior, o espíritu de cordada e de amizade. Estou recuperando algo que perdín estos anos atrás, paulatinamente, como un cancro que che vai comendo lentamente e te mata sen darte conta. A mín matoume no Perú pero agora síntome alegre, case resucitado, coa ilusión de voltar para percorrer aqueles horizontes amazónicos, escalar con paixón montañas andinas de seis mil metros e paredes virxes de granito que se levantan oitocentos metros nunha espeluznante vertical. Así me sinto, confiado, capaz de escalar admirando a grandeza das montañas, capaz de crear un relato ou un poema na miña cabeza mentras me deixo atrapar pola fantasía que outorgan os abismos máis impresionantes e os lugares máis fríos, belos e desolados da terra.

​

​

Dende a Aiguille du Goûter caen varios corredores de neve que rematan no Glaciar de Tête Rousse, facéndose necesario unha travesía no principal e de peculiar nome, a Bolera. Soubemos a conto de que viña o calificativo dous días despois no descenso, o malo e que si fan “strike” a quen levan por diante non é unha peza de madeira. Sobre a unha do mediodía, cando o sol derrete a neve, impredecible e frecuentemente dende trescentos metros por riba das cabezas, caen as pedras que perden a suxección que lle da o xeo. A verdade que cruzalo é unha lotería. Os guías máis experimentados denominan este traxecto como a “travesía da ruleta rusa” que supón un número importante de accidentes mortais. E tocounos xogar, vaia se xogamos.

A escalada o Mont Blanc técnicamente non é moi difícil polas rutas normales. Impera máis a altitude e a experiencia a hora de afrontar dificultades adversas e a inestabilidade meteorolóxica. As veces as fatalidades preséntanse incluso ata para os máis experimentados nos lugares máis sinxelos. Cada ano prodúcense un número importante de mortos pero tendo en conta tamén as escaladas máis difíciles no macizo da que foi a montaña máis alta de Europa ata que a adhesión de novos países a Unión Europea supuxeron que o Monte Elbrus no Cáucaso, con 5.642 metros, pasase a ocupar tal distinción.

Para nós a escalada estaba resultando cómoda, sen sobresaltos, sen presa, disfrutando de todo. Introducindo as puntas dos crampóns en cada pisada no xeo e na rocha e apoiando o piolet para superar os pasos atléticos. Alcanzamos a un equipo da televisión sueca que estaba a grabar un documental e cos que faláramos onte, bueno coa única muller que iba no grupo e que dominaba un perfecto español, contándonos que fixera o camiño de Santiago.

Chegar o refuxio de Gôuter é un espectáculo para a vista. Está literalmente suspendido no aire e esta sensación increméntase cando dende unha montaña contemplas o característico “mar de nubes”. Nun mar de algodón donde os picos máis altos asoman como illas blancas e negras, donde nós non somos máis que uns humildes navegantes nun mundo de auga transformada en neve.

​

​

Cada un foise a un sitio diferente, dedicando uns breves minutos a recuperarse e a navegar coa ollada por riba daquela maravilla de espectáculo. Vin a José Ramón sentado, evaporando pensamentos que traía con él. Pablo é menos visceral e faise case imposible verlle un atisbo de emocións que garda para sí mesmo. De mín non podo decir máis que son un poeta fracasado que nunca atopou as verbas perfectas converténdome nun eterno soñador que se perde nas paisaxes e nos sentimentos enfrentados. Despois atopamos un curruncho para os tres donde poidemos desprendernos cómodamente dos crampóns, do arnés e do peso da mochila. Case inertes, sentimos a coitelada do frío mentras sobre as nosas cabezas colgan do teito do refuxio multitude de carámbanos. Non podemos quedar aquí fora máis tempo, compre cambiarse axiña polo que nos decidimos a entrar.

​

Si Tête Rousse o día anterior estaba a tope, gran parte das almas que por alí pululaban escalaron ata Goûter porque éste tamén comenzouse a encher. Falamos entre nós a ver si habería a posibilidade de durmir dentro. Eu, contrariando un pouco, case me inclinaba máis pola idea da tenda por aquelo de meterme no saco canto antes. Quen me atendeu aquí non foi unha muller rubia de ollos bonitos, non recordo o nome, pero a laboura de relacións públicas funcionou e o home accedeu a deixarnos durmir o quente sen necesidade de piropéalo antes; eso sí utilizando o argumento de que eramos bombeiros e vixiariamos que todo estivese a salvo do lume ou de calqueira incidencia ou rescate. Concedeunos durmir nun sitio privilexiado, no chan do comedor como o resto da xente que non tiña reserva feita pero na saída de emerxencia o carón dun extintor. Chourizo, froitos secos e moita auga. Foi primordial a hidratación. Jose e máis eu estábamos mortos. A mín colleume o frío e o mesmo sucedeulle a Jose Ramón que a maiores estáballe pasando factura a altitude. Pablo, que é un machote, hidratouse ademais de litro e medio de auga con media ducia de cervexas de case medio litro cada unha. Dicía que non tiña frio. A tarde pasámola metidos no comedor, moneando enriba da mesa, chamando a casa, falando de montañas, de montañeiros. As veces, coas ganas de orinar, non nos quedaba outra que sair fora porque os servicios estaban nun edificio colindante e máis colgado sobre o abismo que o principal. Pagaba a pena porque o mar de nubes marchaba como unha marea baixa descubrindo todos os vales desta vertente do Mont Blanc.

​

​

Cae a noite e a xelada as oito da tarde. Non teño fame, doeme a cabeza. Os ollos pesan e síntome fatal. Só penso en tirarme o chan e durmir pero é imposible. O comedor está ateigado de xente e eso que moitos deles xa se deitaron fai unha hora. Compre facer un pequeno esforzo saíndo fora para fotografíar as luces de todo o val de Chamonix. Non teño trípode, busco na barandilla un apoio porque teño que xogar con velocidades de apertura moi baixas. Realizo ata catro fotografías, parece que unha pode valer, as outras saen todas movidas. Acórdome do cómodo que é o sofá da casa cando as nove da noite algúns empezan a buscar sitio entre os pes da xente. Eu tamén tiro o saco e séguenme Pablo e José Ramón. Durmimos cabeza con cabeza, eles para un lado e eu para outro, o carón de dous madrileños que coñecemos na segunda parte da escalada. Hai barullo e cómeme a impaciencia porque necesito dese silencio reparador. As dez e media case se consegue. Pasada media noite Pablo dime que cambie de postura, que non hai quen durma polos meus ronquidos, claro contéstolle que non pego ollo, que estou sin durmir; non sei o que dirían os madrileños que a súa cabeza tamén tocaba ca miña pero Pablo e Jose Ramón insinuáronme un comentario que fixeron como o de cortarme o pescozo. Tamén estaba un tipo de Zaragoza moi peculiar que traballaba en minicentrais hidroeléctricas, e como un mundo en un pano, pois tamén estivo na de Lueiro, na do río Corzán, do que non poido resistir a tentación de facer barranquismo descendendo o regato con cordas e neopreno. Jose Ramón presentoume como o aperturista deportivo daquel barranco, porque polas cascadas do Corzán fun o primeiro en descender e equipar coa federación galega de espeleoloxía os tramos comprometidos e publicalos nunha guía.

O chan do comedor semellaba un tetris humán que a unha da noite foi despertando para “almorzar” e iniciar a escalada final ata o cumio.

 

Aquel barullo menguante co que nos deitamos ofrecía agora a outra cara. Un barullo “in crescendo” que de novo se fixo dono do local, con colas para coller os almorzos na cociña a un prezo de seis euros con cincoenta. Bendito café de auga chirla ou achicoria o que baixou pola miña gorxa e afectou o sistema nervioso avivándome. Son as duas da noite, hai alpinistas que están saíndo xa cara o cumio e outros que xa levan unha hora de escalada. Comeza a procesión.

No hall do refuxio equipámonos con todo o necesario antes de sair. Encendemos as lanternas frontales e asomamos a cara a escuridade da noite. Non vai frio. Resulta agradable a temperatura tendo en conta tamén que vamos ben abrigados. A estas horas a neve está en condicións extraordinarias. Envólvenos de novo o son rítmico dos crampóns en cada paso que damos e a corda convértese na unión de tres escaladores. Como aperitivo salvamos un desnivel moi pronunciado que nos deixa na aresta de Goûter donde os abismos se converten en perigosos tobogáns de máis dun milleiro de metros. Escalar por unha aresta é como moverse polo borde dunha enorme folla de papel doblada o medio. Se un cae arrastra os outros dous. A técnica aquí é literalmente saltar o lado contrario, cara o outro abismo antes de que o tirón nos arranque a todos na mesma dirección, quedando dispostos nese caso a agardar a repentina aparición da fortuna. ¿Saltaría vostede? Decía Walter Bonatti que sempre considerou o compañeiro de cordada, ante todo, un amigo sinceiro e seguro, capaz de arriesgarse, de tomar unha decisión e en posesión dunha certa cautela natural.

​

​

Vivimos o espectáculo do alpinismo alumbrado por case medio cento de bombilliñas que se moven como lucérnagas. En perfecta rengleira si o camiño vertical discorre por unha aresta ou nun marcado zigzagueo si se trata dunha forte pendente. Estamos a 4.304 metros, a aresta remata no cumio da Aiguille du Goûter. Son as cinco da madrugada, a noite empeza a clarexar e volvemos a sentir no corpo o frio glacial. Na boca atropélanse milleiros de adxetivos. A Aiguille de Bionnassay aparece ante nós como algo sublime na penumbra, de excepcionais cortados e percorrido vertixinoso ata os 4.050 metros do seu estreito cúspide.

Suamos polo esforzo físico que facemos, aparecendo o problema cando nos detemos e o frío aprópiase da roupa húmida. Onde máis o sinto e nos guantes, cando os quitas para facer uso da cámara de fotos e volves a introducir a man. O interior está mollado e deseguida queda xelado. Bebemos e comemos algo. Aquel enorme pote de café que despertou os sentidos tamén traballou como diurético. Abrín a cremalleira do peto de gore-tex para liberar a presión líquida na vexiga. Non tardei un segundo en comenzar a berrar. Sentín que unha navalla entraba nos riles e que alguén a retorcía obligándome a encollerme na medida das posibilidades que ofrecía o momento, doume unha especie de cólico mentras durou a mexada. Foi unha dor espantosa e longa porque expulsei máis auga que a fonte do meu querido Vilachán nunha mañán. Pablo e José Ramón preocupáronse cando viron que a cousa semellaba grave. Pensei que me quedaba alí, inmóvil, en posición fetal e que non baixaría polo meu propio pé cando a dor desapareceu case tan deseguido como veu. Media hora despois atopamos a un alpinista rodeado dos seus compañeiros, era novo, de complexión atlética. Atopábase mal pola altitude e o agotamento. Agardaban a que os equipos de rescate o evacuasen da montaña. Este percance noutra cordilleira podería costarlle a vida. Ese foi un dos peores problemas o que nos poderíamos enfrentar no Perú.

​

​

Desde que xurdeu a idea de escalar o Mont Blanc había moitas cousas coas que ansiaba atoparme, pero entre todas e antes de volver a soñar con outros lugares e outros cumios, necesitaba pisar, decir que estaba no Grand Plateau, esa inmensa superficie nevada, aberta, que da paso as arestas do final, as derradeiras que che levan o punto máis alto desta montaña. Alí, naquel lugar tan extraordinario, vimos amencer. O sol saía tímidamente por detrás das Grandes Jorasses, alaranxado, regalando unha luz especial no cumio, xogando coas sombras que proxectaban o resto das montañas como un xogo de mans sobre fondo blanco. Unha paisaxe fabulosa. Quero chegar arriba, saborear o aire enrarecido da altitude e antes de conseguilo ver a túa vida dando pasos por un filo. Moverte por unha aresta é o máis semellante a camiñar polo ceo. ¡Extraordinario! Extraordinario Pablo diante e Jose de segundo na penúltima liña, co sol dando xa na cara, deténdome un intre para inmortalizar o momento.

Son as oito da mañán en punto. Abrazámonos. Os escudos de Negreira e A Baña ondean a 4.810 metros. Estamos por riba dos Alpes. Sorrimos. Eu miro a un e a outro lado, busco a infinita felicidade perdendo a ollada en milleiros de puntos que se elevan sobre os vales. Quero outras montañas. O Cervino, a montaña das caixas de chocolate e chegando o cumio do Mont Blanc unha aresta que vemos a vista de paxaro, a aresta de Europa, a “Integral do Peuterey”. Chegarás. E si fose quen de levalo a cabo, quen sabe, “coraggio Stefano, sempre coraggio” – exclamou Claudio Corti na raíña dos abismos de Alpes, a escalada máis impresionante dos Alpes, a norte do Eiger.

​

​

Saben, voulle a contar unha historia… una historia que nació cuando desde una cima se escucha una orquesta sinfónica interpretando la mejor de las composiciones. Cuando en algunas cimas no viven las deidades ni los espíritus como se creía. Dios está más arriba. Aquí vive la princesa del cuento, aquella que aparece en mitad de una fiesta y deja que te acerques a ella, la que un día te regala la mejor de las miradas y el mejor de los paisajes. La princesa que entrecruza sus dedos con los tuyos y te lleva a hacer un viaje con ella, serpenteante como la carretera de una montaña. La princesa convertida en naturaleza que te abraza un verano y te hace sentir el calor. La princesa que tiene en sus ojos los colores del otoño. La princesa que un día aparece con el viento frio y te lleva con ella hasta lo más profundo de las grietas de los Glaciares para quedarte eternamente. La princesa que inspira versos improvisados jugando a ser Neruda.

​

Repican as campás na Alta Savoia. Baixamos dun tirón. Só paramos media hora en Goûter. Maldixen no demo durante o descenso a Tête Rousse porque furei cun crampón o peto de gore-tex de Trango. Xusto cando iba a cruzar a “ruleta rusa” chamaron de Radio Negreira. Mentras falaba con Emilio e lle contaba os barcaleses as peripecias da aventura, Pablo e José Ramón facían a travesía, créanme si lles digo que tan pronto chegaron o outro lado silvaron tres pedras que se perderon no fondo do Glaciar. Agora tocábame a mín. Quédanme 60 metros para tentar a sorte. Houboa.

Chegamos a tempo para coller a derradeira viaxe do día do tren cremalleira. Eran as catro e media da tarde.

Olvídaseme contarvos que en Chamonix enchémonos a cervexa e que o día seguinte voltamos para descubrilo con luz diurna e comer uns deses enormes xelados que nos recomendaran. O Mont Blanc domina a vila de Chamonix. As prazas e rúas son moi fermosas. Hai unha estatua na honra do científico Horace-Benedict de Saussure e Jacques Balmat. En 1.761 a atracción por alcanzar o cumio do polo de Europa alimentouse coas suculentas recompensas que ofrecía o científico Saussure. Balmat, despois da experiencia de pasar unha noite só no Mont Blanc e a gran altitude, rompeu coas supersticións que sempre acompañaron as grandes montañas. Un médico de Chamonix, Michel Paccard, entereouse do sucedido contratando a Balmat para que o acompañase no intento de ser os primeiros en alcanzar o cumio. Conseguírono o 8 de agosto de 1.786. Balmat era un tipo sen escrúpulos que buscaba a fama e a fortuna, de carácter difícil que non dubidou adxudicarse todo o mérito da primeira ascensión a montaña deixando a Paccard nun mísero segundo plano.

 

Os 1.800 kilómetros de volta ata Negreira fixémolos dunha atacada.

​