top of page

ROZANDO LA ESTUPIDEZ

Era domingo y la hora del vermouth, esbozando el cambio de color a comienzos del otoño con una temperatura agradable. Situemos ahora un bar cualquiera pero antes vayamos a mi casa, a abrir la ventana para comprobar que la mañana despierta con cielo despejado y la sonrisa de unos templados rayos del sol. Uno, yo, abre su armario y se pregunta que atuendo pone hoy. Pues como no iré al monte o a escalar paredes no toca ropa de campaña, y menos al río a descender barrancos o a bucear en el Atlántico, así que lo de salir con el neopreno no va a quedar muy bien que digamos. Tampoco iba surcar el Tambre con la piragüa y además salir de paseo con el mamotreto ese de plástico, remo en mano y el chaleco salvavidas cubriendo el cuerpo me parece que sería dar un poco el cante para ir a beberse un Martini o una caña y rellenar el estómago con algo sólido que acompañan como tapa.

Descartado el ajuar deportivo. Determiné entonces que los zapatos claros y el vaquero para cubrir las piernas y arriba, pues jopelines, hoy le vestimos una camisa fina con coderas y americana. Que es domingo y la santa cristiana de mi madre me enseñó que hay días en los que uno no debe salir a la calle ataviado con el primer trapo. En fin, que decidí darle un toque de elegancia, si cabe, al festivo semanal.

Entras en el bar, en el que ustedes quieran, te das cuenta que hay quien te mira de soslayo, otros y otras directamente te hacen un análisis de arriba a abajo y viceversa y hay quien se aventura a decirte algo.

 

- Oye, ya te vas vistiendo con aire institucional? – pregunta.

- Joder – no pude evitar el taco. Me visto sin más miramientos y punto y si en carnaval no me da vergüenza ir de cabra, de cerdo – con permiso de los animalistas – o de cualquier bicho arrastrado por el suelo menos aún me dará gastar una americana – respondes. Además, ni es la primera ni la última que le echo a los hombros.

 

Pues ahora pónganse en carnaval, viernes por la noche en una plaza cualquiera, como el bar; con una carpa aislando sutilmente la helada, una orquesta dándole ritmo y un buen lote de tipos y tipas disfrazados de todo. Pongamos ahora que un amigo – que es muchísimo más que un colega – y tú, o sea yo, decidimos caracterizarnos de unas cantareiras del pueblo porque quisimos acordarnos de ellas con toda la gracia y cariño del mundo.

 

En un momento de la noche, siguiendo necesidades fisiológicas, te vas a soltar líquido. Cuando terminas te recoges y vuelves hacia el ruedo para seguir cantando el alalá. Sin embargo observas – frunciendo el ceño porque ves algo borroso – que alguien se acerca hacia ti como si blandiese en la mano la espada de Xena la princesa guerrera, plantando en la acera al novio. Desde una distancia considerable te viene ya gritando, lo cual – sin saber que narices está pasando – interpretas que el conflicto llega sembrado sin saber muy bien porqué.

 

- Sabes lo que estás llevando puesto? – pregunta encendida como un bomba de palenque.

Me miré de abajo hacia arriba, con la lentitud que el momento requería, pausado, con miedo a fallar la respuesta.

- De cantareira – contesté con tranquilidad y seguro de haber acertado.

- Sabes que es carnaval y estás insultando el traje que llevas? – escupió con veneno. Y que soy de la asociación del traje gallego?

- No – volví a responder con calma. Es un homenaje a unas amigas que cantan y que lo hacen muy bien, por cierto, tocando la pandereta – respondí dando una palmada en el cuero haciendo sonar las ferreñas.

- De eso nada!! Es un insulto!! – me gritó. Y también soy de la asociación de pandereteiras!!

- Ajá – solté atónito. Bueno, ellas lo saben y les encantó y ya nos pidieron fotos y precisamente una del grupo está ahora con nosotros – intenté mantener la serenidad.

- Es un insulto!! – repitió.

- Entonces, debajo de aquella carpa hay un montón de ofensas – señalé.

Cansado ya del tema y viendo que la paisana volvía erre que erre, no dí pie a más estupidez y me fui con faldas y a lo loco hacia la fiesta. Cuando llego a la carpa encuentro a mi amigo y casi sin haber empezado a contarle lo sucedido aparece a mi lado, como un apéndice, Xena la guerrera, gritando otra vez la misma letanía entre la multitud y la orquesta. Ni un segundo me llevó hacer un gesto de aburrimiento y dejar a mi socio colgado mientras me fui hacia la barra del bochinche, a pedir un güisquy que dilatase la arteria aorta para seguir la juerga con otro grupo de disfrazados que supongo estarían insultando a algún gremio, tribu, convento, a Tarzán y a la mona Chita.

 

Lo que sé muy bien, aunque ya era muy tarde, es como acabamos mi amigo y yo cantando el himno da terra, acompañados de un gaiteiro que se llama Bernardo, que es de Vilariño, de la aldea de A Luaña y Concello de Brión para más señas; que me explicó que “como non sabía inglés deixei o rock do grupo Embriones" para acabar diciéndome en esos momentos de la exaltación de la amistad y abrazados los tres, que "tampouco tiña etiquetas e que solo tocaba a gaita". Menos mal que non era de ningunha asociación.

ROZANDO A ESTUPIDEZ

Texto en galego

Era domingo e a hora do vermouth, esbozando o cambio de cor a comezos do outono cunha temperatura agradable. Situemos agora un bar calquera pero antes vaiamos á miña casa, a abrir a xanela para comprobar que a mañá esperta con ceo despexado e o sorriso duns tépedos raios do sol. Un, eu, abre o seu armario e pregúntase que vestimenta pon hoxe. Pois como non irei ao monte ou a escalar paredes non toca roupa de campaña, e menos ao río para descender barrancos ou a mergullar no Atlántico, así que o de saír co neopreno non vai quedar moi ben que digamos. Tampouco ía sucar o Tambre coa piragüa e ademais saír de paseo co mamotreto ese de plástico, remo en man e o chaleco salvavidas cubrindo o corpo paréceme que sería dar un pouco o cante para ir beberse un Martini ou unha cana e encher o estómago con algo sólido que acompañan como tapa.

 

Descartado o ajuar deportivo. Determinei entón que os zapatos claros e o vaqueiro para cubrir as pernas e arriba, pois jopelines hoxe vestímoslle unha camisa fina con coderas e americana. Que é domingo e a santa cristiá da miña nai ensinoume que hai días nos que uno non debe saír á rúa ataviado co primeiro trapo. En fin, que decidín darlle un toque de elegancia, se cabe, ao festivo semanal. Entras no bar, no que vostedes queiran, dásche conta que hai quen che mira de esguello, outros e outras directamente fanche unha análise de arriba a abaixo e viceversa e hai quen se aventura a dicirche algo.

 

- Oe, xa te vas vestindo con aire institucional? – pregunta.

- Carallo – non o puiden evitar. Vístome sen máis miramientos e punto e se en entroido non me dá vergoña ir de cabra, de porco – con permiso dos animalistas – ou de calquera bicho arrastrado polo chan menos aínda me dará gastar unha americana – respondes. Ademais nin é a primeira nin a última que lle boto aos ombreiros.

 

Pois agora póñanse en entroido, venres pola noite nunha praza calquera, como o bar; cunha carpa illando sutilmente a xeada, unha orquestra dándolle ritmo e un bo lote de tipos e tipas disfrazados de todo. Poñamos agora que un amigo – que é moitísimo máis que un colega – e ti, ou sexa eu, decidimos caracterizarnos dunhas cantareiras do pobo porque quixemos acordarnos delas con toda a graza e agarimo do mundo.

 

Nun momento da noite, seguindo necesidades fisiolóxicas, vas soltar líquido. Cando terminas recólleste e volves cara ao rodo para seguir cantando o alalá. Con todo observas – engurrando o ceño porque ves algo borroso – que alguén se achega cara a ti coma se levase na man a espada de Xena a princesa guerreira, plantando na beirarrúa ao noivo. Desde unha distancia considerable vénche xa gritando, o cal – sen saber que narices está a pasar – interpretas que o conflito xa vén sementado.

 

- Sabes o que estás a levar posto? – pregunta acesa como un bomba de palenque.

Mireime de abaixo cara arriba, coa lentitude que o momento requiría, pausado, con medo a fallar a resposta. - De cantareira – contestei con tranquilidade e seguro de haber acertado.

- Sabes que é entroido e estás a insultar o traxe que levas? – cuspiu con veleno. E que son da asociación do traxe galego?

- Non – volvín responder con calma. É unha homenaxe a unhas amigas que cantan e que o fan moi ben, por certo, tocando a pandeireta – respondín dando unha palmada no coiro facendo soar as ferreñas.

- Diso nada!! É un insulto!! – gritoume. E tamén son da asociación de pandereteiras!!

- Ajá – soltei atónito. Bo, elas sábeno e encantoulles e xa nos pediron fotos e precisamente una do grupo está agora connosco – tentei manter a serenidade.

- É un insulto!! – repetiu.

- Entón, debaixo daquela carpa hai unha chea de ofensas – sinalei.

 

Cansado xa do tema e vendo que a paisana volvía veña e dálle, non dí pé a máis estupidez e funme con saias e o tolo cara á festa. Cando chego á carpa atopo ao meu amigo. Case sen empezar a contarlle o sucedido aparece ao meu lado, como un apéndice, Xena a guerreira gritando outra vez a mesma ladaíña entre a multitude e a orquestra. Nin un segundo levoume facer un xesto de aburrimento e deixar ao meu socio colgado mentres me fun cara á barra do bochinche, a pedir un güisquy que dilatase a arteria aorta para seguir a esmorga con outro grupo de disfrazados que supoño estarían a insultar a algún gremio, tribo, convento, a Tarzán e á mona Chita.

 

O que sei moi ben, ainda que xa era moi tarde, é como acabamos o meu amigo e eu cantando o himno dá terra, acompañados dun gaiteiro que se chama Bernardo, que é de Vilariño, da aldea da Luaña e Concello de Brión para máis acenos; que me dixo que “ non sabía inglés e que por iso deixou ou rock do grupo Embriones para acabar dicíndome neses momentos da exaltación da amizade e abrazados os tres, que tampouco tinga etiquetas e que só tocaba a gaita. Menos mal que non era de ningunha asociación.

bottom of page